Η ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΣΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΣΤΟΝ ΠΟΡΟ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ, 

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΣΩΤΗΡΟΣ

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα και ευλάβεια τελέστηκε και φέτος η εορτή του Πάσχα και των Ιερών ακολουθιών στον λαμπρό Ναό της Μεταμορφώσεως Σωτήρος στον Πόρο της Κεφαλλονιάς, ο εφημέριος του Ιερού Ναού Αρχ. Π. Νεκτάριος Καβίδας και οι ευλαβείς ενορίτες έμειναν και φέτος μέχρι τις πρωινές ώρες κοντά στον εσταυρωμένο, με κατανυκτικές ιερές ψαλμωδίες και ψαλτοτραγουδα, σε μια πολύ ιδιαίτερη κατανυκτική και λαμπερή και ιεροπρεπή βραδιά μετά την ακολουθία των Θείων Παθών, το βράδυ της Μ. Πέμπτης, όπως συνηθίζεται κάθε χρόνο.  

Η δύναμη της Ανάστασης

            Το κήρυγμα του Παύλου, λοιπόν, σύμφωνα με τη δική του δήλωση μπορεί να συνοψισθεί στο γεγονός του Σταυρού (Α΄ Κορ 1,18· 1,23· 2,2). Στη σκέψη όμως του αποστόλου ο Σταυρός συνδέεται άρρηκτα με το γεγονός της Ανάστασης. Για την ακρίβεια η Ανάσταση είναι εκείνη που δίνει νόημα στον Σταυρό και τον μεταμορφώνει σε δύναμη από κατάρα και ταπείνωση. Σε αυτήν αναφέρεται πάνω από 60 φορές στις επιστολές του. Η Ανάσταση όπως κι ο Σταυρός δεν είναι ιδέες και σύμβολα στη διδασκαλία του αποστόλου Παύλου αλλά ιστορικά γεγονότα, των οποίων όμως η σημασία εκτείνεται πέρα από την ιστορική παρουσία του Ιησού και τα οποία συνδέονται άμεσα με τη σωτηρία: «Ο Ιησούς παραδόθηκε στο θάνατο για τις ανομίες μας και αναστήθηκε για τη σωτηρία μας» (Ρωμ 4,25). Επιπλέον αποτελούν την καρδιά της χριστιανικής πίστης και ζωής. Η ανάσταση δε δηλώνει μόνο τη νίκη του Χριστού επί του θανάτου και της αμαρτίας, αλλά έχει εφαρμογή και επιπτώσεις στη ζωή των πιστών (Ρωμ 6,13: «να προσφέρετε τον εαυτό σας στον Θεό, όπως ταιριάζει σε ανθρώπους που πέθαναν κι αναστήθηκαν για μια νέα ζωή»). Η ανάσταση αποτελεί την εγγύηση για την ζωή και την ανάσταση των πιστών και προσδίδει μία εσχατολογική προοπτική στην ζωή των πιστών μέσα στο χρόνο (Ρωμ 8,11: «Κι αν κατοικεί στο είναι σας το Πνεύμα του Θεού που ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς, αυτός που ανέστησε τον Χριστό από τους νεκρούς θα δώσει και στα θνητά σας σώματα ζωή με το Πνεύμα του, που ζει μέσα σας»). Χωρίς την ανάσταση η ανθρώπινη πίστη χάνει το περιεχόμενό της και η ζωή του ανθρώπου στερείται κάθε ελπίδας («αν δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών, τότε ούτε ο Χριστός έχει αναστηθεί. Κι αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, τότε το κήρυγμά μας είναι χωρίς νόημα, το ίδιο και η πίστη σας», Α΄ Κορ 15,13-14).

Η Ανάσταση λαμβάνει χώρα μέσα στην ιστορία κι αποκαλύπτει τη ζωηφόρο δύναμη του Θεού που μεταμορφώνει τους πιστούς (βλ., για παράδειγμα Ρωμ 6,8). Ταυτόχρονα όμως η Ανάσταση αποτελεί ένα γεγονός που εισάγει την ανθρωπότητα στα έσχατα και στην καινή κτίση. Είναι έκφραση της δημιουργικής ενέργειας του Θεού και λειτουργεί ως το μέτρο σύγκρισης για τη ζωή και το μέλλον των ανθρώπων αλλά κι ολόκληρου του κόσμου. Ήδη με το βάπτισμα οι πιστοί που συμμετέχουν στο θάνατο του Χριστού λαμβάνουν την εγγύηση για την ανάσταση. Η ανάσταση του Χριστού αποτελεί την πρόγευση και την αρχή ενός νέου κόσμου και μίας νέας ζωής κι ο Χριστός ως ο νέος Αδάμ, αντιπρόσωπος λοιπόν ολόκληρης της ανθρωπότητας, κατανοείται ως ο πρωτότοκος των νεκρών κι η απαρχή (ο πρώτος δηλαδή καρπός) των κεκοιμημένων. 

Αργά το βράδυ της Μ. Πέμπτης οι ενορίτες του Πόρου Κεφαλλονιάς στόλισαν και φέτος το Ιερό κουβούκλιο του Επιταφίου, με τα υπέροχα και ευωδιαστά άνθη της Κεφαλλονιάς μας. 

Οι γυναίκες της ενορίας μας ξαγρύπνησαν και στόλισαν με τα άνθη τον επιτάφιο, ήταν μια μαγευτική και ιδιαίτερα κατανυκτική βραδιά, ενώ ακούγονταν ψαλμοί από υπέροχους ύμνους της Μ. Εβδομάδας, από την χορωδία μας. 

Το ακάνθινο στεφάνι που έμπηξαν οι στρατιώτες στο κεφάλι του Κυρίου μας, λίγο πριν την έξοδο, στην ακολουθία της Μ. Πέμπτης. 

Τα Ιερά Ευαγγέλια, που μας περιγράφουν τα γεγονότα της ζωής και της πορείας του Χριστού μέσα απο τις διηγήσεις τους, διαβάζονται με ιδιαίτερη κατάνυξη και ευλάβεια, μέχρι την κορύφωση του Θείου Πάθους και την Σταυρωση του Κύριου.

Η Σταύρωση και το Μαρτύριο του Κυρίου πάνω στο Σταυρό σε μια πολύ ιδιαίτερη κατανυκτική ατμόσφαιρα, ακούγονται παντού οι υπέροχοι ύμνοι της ακολουθίας των παθών του κυρίου και όλοι στέκονται σιωπηλοί με τα κεριά στα χέρια, περιμένοντας ανυπομονα κάτω απο τον σταυρό την ελπίδα και την Ανάσταση. Ενώ ακούγεται το "Σήμερον κρεμάτε επί ξύλου''. 

το σώμα του Κυρίου ακλόνητο στέκει πάνω στο σταυρό. 

Υπομένει την θυσία και αναμένει την Ανάσταση. 

ο Επιτάφιος Θρήνος ετοιμάζεται, μικροί και μεγάλοι γύρο απο το Ιερό κουβούκλιο ετοιμάζονται να στολίσουν το ιερό ''φέρετρο'' που θα μεταφέρει το σώμα του Κυρίου. Με ευλάβεια και κατάνυξη, με υπομονή και με ζήλο ψυχής από όλους. 

"Έχετε σκεφθή, έχετε συλλάβει πώς σταυρώθηκε; Ποιοι ήταν οι πόνοι Του, όταν αυτοί οι βάρβαροι με τα καρφιά του χαλκέως -όχι αυτά τα καρφιά τα σημερινά- εκείνα τα πρωτόγονα και απαίσια καρφιά εκάρφωσαν τον Κύριο! Σκεφθήτε την οδύνη Του! Μόνος, εντελώς εξαντλημένος να βρίσκεται σ’ εκείνο το μαρτύριο της καρφώσεως των χεριών και των ποδιών Του, με τα αγκάθια από το ακάνθινο στεφάνι να μπαίνουν συνεχώς πιο βαθειά στην Άχραντο Κεφαλή Του, με όλη τη θλίψη, που είχε μέσα Του, από την ατίμωση όλου εκείνου του ευεργετηθέντος λαού! Μόνος από ανθρώπινη συμπαράσταση κι από ανθρώπινη βοήθεια. Βλέπετε ότι και αυτή η έγκατάλειψίς Του από τους μαθητάς και από τους ευεργετημένους, ήταν ένα άλλο είδος σκληρού μαρτυρίου. Και είναι παράδοξο πράγμα, πώς οι μαθηταί που ήταν άνδρες, που θα ενόμιζε κανείς ότι αυτοί θα ήταν οι άμεσοι συμπαραστάτες Του, έφυγαν, ενώ το ασθενικό γένος των γυναικών, η Μητέρα και οι μυροφόρες, ήταν εκείνο που έδωσε τη συμπαράστασι, που γλύκανε τον πόνο παρά τω Σταυρώ". (Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης) 

(φωτογραφία από την Ιερά Μόνή Άτρου Κεφαλληνίας, η τέλεση της Ιεράς ακολουθίας της αποκαθηλώσεως του Σώματος του Κυρίου απο τον σταυρό)

"Εμείς οι Ορθόδοξοι έχουμε μία εικόνα από αυτό το Πάθος του Κυρίου, που μπορώ να πω ότι είναι η ιερότερη από τις πολλές, που στολίζουν τους ναούς μας. Αυτή λέγεται: «Ιδού ο Άνθρωπος» και παρουσιάζει τον Κύριο εκεί στο Πραιτόριο, με την κόκκινη χλαμύδα και το ακάνθινο στεφάνι στην Άχραντο Κεφαλή Του, τον κάλαμο και τα αίματα να τρέχουν από παντού και να είναι όλος μία σκέτη πληγή, όπως ακριβώς τον παρουσίασε ο Πιλάτος μετά τον μαρτυρικό εμπαιγμό Του, ενώπιον του λαού. Είναι πολύ ευλογημένη στην έκφραση, διότι ο Κύριος στέκεται με τόση ταπείνωση μπροστά σ’ αυτόν τον ασεβή λαό! Αυτή η άκρα ταπείνωσις του Χριστού μας είναι εκείνη, που του έδωσε τη δυνατότητα, να υποστεί όλη αυτή την αδικία από πλευράς αρχιερέων και γραμματέων και φαρισαίων και όλη τη βαρβαρότητα της ατιμίας των στρατιωτών και να ανέβει φορτωμένος το Σταυρό στον Ιερό Γολγοθά. Τον σήκωσε το Σταυρό, όπως ακριβώς σήκωσε και όλες τις αμαρτίες της ανθρωπότητος!" (Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης) 

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ...!!!

Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης

«Ἐπειδὴ λοιπόν, ἔπρεπε ὁ καλὸς ποιμένας νὰ δώσει τὴν ψυχή του γιὰ χάρη τῶν προβάτων του, ὥστε μὲ τὸν ἴδιο του τὸ θάνατό του νὰ καταλύσει τὸν θάνατο, τότε γίνεται καὶ γίνεται καὶ τὰ δυὸ ὁ ἀρχηγὸς τῆς σωτηρίας μας γιὰ τὴν ἀνθώπινη φύση, καὶ ἱερέας καὶ ἀμνός, μὲ τὸ νὰ ἐνεργήσει τὸ θάνατο μέσα σ’ ἐκεῖνο ποὺ μπορεῖ νὰ δεχτεῖ τὴν κοινωνία τοῦ πάθους.

Ἐπειδὴ ὁ θάνατος δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ χωρισμὸς τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, αὐτὸς ποὺ ἑνώθηκε καὶ μὲ τὰ δυό, τὴν ψυχὴ δηλαδὴ καὶ τὸ σῶμα, δὲ χωρίζεται ἀπὸ κανένα. Ἀλλὰ ἐπιμερίζοντας τὸν ἑαυτό του καὶ στὸ σῶμα καὶ στὴν ψυχή, μὲ τὴν ψυχὴ ἀνοίγει στὸ ληστὴ τὸν παράδεισο καὶ μὲ τὸ σῶμα σταματᾶ τὴ διαδικασία τῆς φθορᾶς. Κι αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ἡ κατάλυση τοῦ θανάτου, τὸ νὰ ἀδρανοποιηθεῖ ἡ φθορὰ ἐξαφανισμένη μέσα στὴ ζωοποιὸ φύση. Γιατί αὐτὸ ποὺ πραγματοποιεῖται σ’ αὐτὰ ἀποβαίνει κοινὴ εὐεργεσία καὶ δωρεὰ τῆς φύσης μας. 

Καὶ ἔτσι συνενώνει μὲ τὴν ἀνάσταση ὅλα τὰ διαχωρισμένα αὐτὸς ποὺ βρίσκεται καὶ στὰ δυό, ποὺ παρέδωσε μὲ τὴν ἐξουσία ποὺ ἔχει, τὸ σῶμα του στὴν καρδιὰ τῆς γῆς, ὅπως ἔχει γράφει (Μάτθ. 12, 40), καὶ ἔδωσε τὴν ψυχή του ἀπὸ μόνος του, ὅπως λέει στὸν Πατέρα του, «στὰ χέρια σου παραδίνω τὸ πνεῦμα μου» (Λούκ. 23, 46), καὶ στὸ ληστὴ «ἀπὸ σήμερα θὰ εἶσαι μαζί μου στὸν παράδεισο» (Λούκ. 23, 43). Γιατί δὲν πρέπει νὰ πιστεύουμε πὼς εἶναι κάπου ἀλλοῦ ἡ θεία ἐκείνη βιοτή, ποὺ λέγεται παράδεισος, παρὰ μόνο μέσα στὴν εὐρύχωρη παλάμη Τοῦ Πατέρα».

''Κατέλυσας τω Σταυρώ σου τον θάνατον   ηνέωξας τω ληστή τον παράδεισον, των μυροφόρων τον θρήνον μετέβαλες, και τοις σοις αποστόλοις κηρύττειν επέταξας, ότι ανέστης Χριστέ ο Θεός, παρέχων τω κόσμω το μέγα έλεος'' 

(Αναστάσιμο απολυτίκιο) 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!!!!

ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΠΙΤΑΣ
ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Με ιδιαίτερη Τιμή και λαμπρότητα κόψαμε και φέτος την πίτα στην ενορία μας, στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως Πόρου Κεφαλληνίας, με την ζεστή παρουσία όλων των ενοριτών και τις θερμές ευχές του εφημερίου και αρχιμανδρίτου της ενορίας μας, Πατρός Νεκταρίου Καβίδα.  

Ορθόδοξη θρησκευτική παράδοση

Πέρα όμως αυτού του φράγκικου εθίμου, που επικράτησε στην Ευρώπη, υπάρχει και μία θρησκευτική παράδοση που συνδέει και με την προσωπικότητα του Μεγάλου Βασιλείου. Κατά την θρησκευτική λοιπόν παράδοση κάποτε στη Καισαρεία της Καππαδοκίας στη Μικρά Ασία που επίσκοπος ήταν ο Μέγας Βασίλειος ήλθε να τη καταλάβει ο Έπαρχος της Καππαδοκίας με πρόθεση να τη λεηλατήσει. Τότε ο Μέγας Βασίλειος ζήτησε από τους πλούσιους της πόλης του να μαζέψουν ότι χρυσαφικά μπορούσαν προκειμένου να τα παραδώσει ως “λύτρα” στον επερχόμενο κατακτητή. Πράγματι συγκεντρώθηκαν πολλά τιμαλφή. Κατά την παράδοση όμως είτε επειδή μετάνιωσε ο έπαρχος, είτε (κατ΄ άλλους) εκ θαύματος ο Άγιος Μερκούριος με πλήθος Αγγέλων απομάκρυνε τον στρατό του, ο Έπαρχος απάλλαξε την πόλη από επικείμενη καταστροφή. Προκειμένου όμως ο Μέγας Βασίλειος να επιστρέψει τα τιμαλφή στους δικαιούχους, μη γνωρίζοντας σε ποιόν ανήκει τι, έδωσε εντολή να παρασκευαστούν μικροί άρτοι εντός των οποίων τοποθέτησε ανά ένα των νομισμάτων ή τιμαλφών και τα διένειμε στους κατοίκους την επομένη του εκκλησιασμού. Το γεγονός αυτό απέληξε σε διπλή χαρά από της αποφυγής της καταστροφής της πόλης και συνεχίσθηκε η παράδοση αυτή κατά τη μνήμη της ημέρας του θανάτου του (εορτή του Αγίου και Μεγάλου Βασιλείου).

ΕΥΧΗ ΤΟΥ Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ

Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος καὶ τὴν ζωὴν ἡμῶν εἰς χεῖράς σου διακρατῶν, ἐπάκουσον ἡμῶν δεομένων σου ἐν τῇ εὐσήμῳ ἡμέρᾳ ταύτῃ, ἐπὶ τῇ εἰσόδῳ ἡμῶν εἰς τὸν νέον ἐνιαυτὸν τῆς χρηστότητός σου, καὶ εὐλόγησον τοὺς πλακοῦντας τούτους τοὺς προσφερομένους εἰς δόξαν σὴν καὶ τιμὴν τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας. Ἐπίβλεψον μεγαλόδωρε ἐξ οὐρανοῦ ἁγίου σου καὶ κατάπεμψον ἐφ’ ἡμᾶς, τούς τε τὰ δῶρα ταῦτα εὐτρεπίσαντας καὶ τοὺς ἐξ αὐτῶν μεταλαμβάνοντας, τὰς οὐρανίους δωρεάς σου, ὅτι ἐπὶ σοὶ ἠλπίκαμεν, τῷ ζῶντι Θεῷ, εἰς τοὺς αἰῶνας. Εὐλόγησον τὰς εἰσόδους καὶ ἐξόδους ἡμῶν, πλήθυνον ἐν ἀγαθοῖς τὴν ζωὴν ἡμῶν καὶ κατεύθυνον τὰ διαβήματα ἡμῶν πρὸς ἐργασίαν τῶν θείων σου ἐντολῶν, ὅτι οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος. Πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου καὶ πάντων σου τῶν Ἁγίων. Ἀμήν.

ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ Ή ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ

Τα Αγία Θεοφάνεια είναι μία από τις αρχαιότερες εορτές της εκκλησίας μας η οποία θεσπίσθηκε το 2ο αιώνα μ.Χ. και αναφέρεται στη φανέρωση της Αγίας Τριάδας κατά τη βάπτιση του Ιησού Χριστού. Η ιστορία της βάπτισης έχει ως εξής: Μετά από θεία εντολή ο Ιωάννης ο Πρόδρομος εγκατέλειψε την ερημική ζωή και ήλθε στον Ιορδάνη ποταμό όπου κήρυττε και βάπτιζε. Εκεί παρουσιάσθηκε κάποια ημέρα ο Ιησούς και ζήτησε να βαπτισθεί. Ο Ιωάννης, αν και το Άγιο Πνεύμα τον είχε πληροφορήσει ποιος ήταν εκείνος που του ζητούσε να βαπτισθεί, στην αρχή αρνείται να τον βαπτίσει ισχυριζόμενος ότι ο ίδιος έχει ανάγκη να βαπτισθεί από Εκείνον. Ο Ιησούς όμως του εξήγησε ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού και τον έπεισε να τον βαπτίσει. Και τότε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των θεατών διαδραματίσθηκε μία μοναδική και μεγαλειώδης αποκάλυψη, όταν με την μορφή ενός περιστεριού κατήλθε το Άγιο Πνεύμα και κάθισε επάνω στο βαπτιζόμενο Ιησού, ενώ συγχρόνως ακούσθηκε από τον ουρανό η φωνή του Θεού η οποία έλεγε: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» («Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Υιός, αυτός είναι ο εκλεκτός μου»). Από τότε και το Βάπτισμα των χριστιανών, δεν είναι «εν ύδατι», όπως το βάπτισμα «μετανοίας» του Ιωάννη, αλλά «εν Πνεύματι Αγίω». Ο Κύριος με το να βαπτιστεί αγίασε το νερό, το έκανε νερό αγιασμού και συμφιλίωσης με το Θεό. Έτσι η Βάπτιση του Κυρίου άνοιξε τη θύρα του Μυστηρίου του Βαπτίσματος. Με την καθαρτική χάρη του αγίου Βαπτίσματος ο παλαιός αμαρτωλός άνθρωπος ανακαινίζεται και με την τήρηση των θείων εντολών γίνεται κληρονόμος της βασιλείας των ουρανών.

«Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε

η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις

του γαρ Γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει Σοι

αγαπητόν Σε Υιόν ονομάζουσα

και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς

εβεβαίου του λόγου το ασφαλές

Ο επιφανείς Χριστέ ο Θεός

Και τον κόσμον φωτίσας δόξα Σοι»

Αποσπάσματα από τον λόγο «Εις τα Άγια Φώτα», του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

«Πάλιν ο Ιησούς μου, και πάλιν μυστήριον. Μυστήριον το οποίο δεν είναι ψεύτικον ούτε απρεπές, ούτε προέρχεται από την ελληνικήν (σημ. ειδωλολατρική) πλάνην και την μέθην (διότι εγώ έτσι αποκαλώ τα της λατρείας των και νομίζω ότι αυτό κάνει και κάθε λογικός άνθρωπος), αλλά και μυστήριον και θείον και υψηλόν και δημιουργεί λαμπρότητα. Διότι η αγία ημέρα των Φώτων, εις την οποίαν έχομεν φτάσει και την οποίαν έχομεν αξιωθή να εορτάσωμεν σήμερα, έχει μεν ως αρχήν το βάπτισμα του Χριστού μου, του αληθινού φωτός το οποίον φωτίζει κάθε άνθρωπο ο οποίος έρχεται εις τον κόσμον, πραγματοποιεί δε τον καθαρισμόν μου και βοηθεί το φως το οποίον έχομεν λάβει από τον Θεόν κατά την δημιουργίαν και το οποίον έχομεν κάνει να σκοτεινιάση και να αδυνατίση. Ακούσατε λοιπόν την φωνήν του Θεού, η οποία εις εμένα μεν, τον οπαδό και τον εξηγητήν των τοιούτων πραγμάτων, ακούγεται πολύ δυνατά, μακάρι δε να ακουσθή και σε σας: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου» και δια τον λόγον αυτόν· «πλησιάσετέ τον και πάρετε φως, και τα πρόσωπά σας δεν θα σκιασθούν από εντροπήν», επειδή έχουν την σφραγίδα του αληθινού φωτός. Να, ευκαιρία αναγεννήσεως, ας γίνωμεν ουράνιοι.

Να, καιρός αναδημιουργίας, ας ξαναβρούμε τον πρώτον Αδάμ. Να μην μείνωμεν εκείνο το οποίον είμεθα, αλλά να γίνωμεν εκείνο το οποίον ήμεθα κάποτε. Το φως φωτίζει μέσα εις το σκοτάδι με την παρούσαν ζωήν και την σάρκα. Και το καταδιώκει μεν, αλλά δεν κατορθώνει να το εξουδετερώση το σκοτάδι, η εχθρική δηλαδή δύναμις, η οποία επιτίθεται μεν από θρασύτητα εις εκείνον ο οποίος ομοιάζει προς τον Αδάμ, αλλά πέφτει επάνω εις τον Θεόν και νικάται, δια να ρίπτωμεν από πάνω μας το σκοτάδι και να πλησιάζωμεν προς το φως και να γινώμεθα τέλειον φως, τέκνα τελείου φωτός. Βλέπετε την ωραιότητα της ημέρας; Βλέπετε την δύναμιν του μυστηρίου; Δεν έχετε υψωθή από την γην; Δεν έχετε τοποθετηθή καθαρά επάνω, αφού ανυψωθήκατε από την φωνήν και τους πνευματικούς μου λόγους; Ο ίδιος Λόγος είναι και φοβερός εξ αιτίας της φύσεώς του, δι’ εκείνους οι οποίοι δεν είναι άξιοι και ικανός, εξ αιτίας της αγάπης του προς τον άνθρωπον, να εισέλθει εις εκείνους οι οποίοι έχουν προετοιμασθή κατ’ αυτόν τον τρόπον και εις όσους, αφού έχουν εκδιώξει το ακάθαρτον και υλικόν πνεύμα των ψυχών, εκαθάρισαν τας ψυχάς των και τας εστόλισαν με την καθαράν γνώσιν, την οποίαν δεν άφησαν ούτε αργήν ούτε άπρακτον, ώστε να κυριευθή πάλιν από τα επτά πνεύματα της κακίας, τα οποία είναι τόσα όσα και τα πνεύματα της αρετής και τα οποία επιτίθενται με μεγαλυτέραν ορμήν (διότι είναι πιο αξιέπαινον εκείνο το οποίο κατορθώνεται δυσκολώτερα). Και εις εκείνους οι οποίοι, εκτός από το να αποφεύγουν την κακίαν εργάζονται και την αρετήν, αφού έβαλαν μέσα των όσον περισσότερον ημπόρουν ολόκληρον τον Χριστόν, εις τρόπον ώστε να μην εύρη η πονηρά δύναμις κανένα κενόν δια να εισέλθη και να τα συμπληρώση, και να γίνουν τα τελευταία χειρότερα από τα πρώτα, λόγω του ότι η επίθεσις είναι πιο ισχυρά και η φρουρά πιο ασφαλής και δυσκολοκυρίευτος. Όταν θα φυλάξωμεν πολύ προσεκτικά την ψυχήν μας και ετοιμάσωμεν την καρδία μας δια πνευματικάς αναβάσεις, και ετοιμάσωμεν εις τους εαυτούς μας πρωτοκαλλιέργητα χωράφια, και σπείρωμεν καρπόν δικαιοσύνης…»

Και ποιο είναι το φοβερόν μυστήριον το οποίο γίνεται προς χάριν μας; Ανανεώνονται αι φύσεις και ο Θεός γίνεται άνθρωπος. Και εκείνος ο οποίος είχε ανέβει επάνω από τους ουρανούς των ουρανών, εις την ανατολήν της δόξης και της λαμπρότητός του, δοξάζεται εις την δύσιν από την ιδικήν μας ασημαντότητα και ταπεινότητα, και ο Υιός του Θεού δέχεται και να γίνει και να ονομασθεί υιός ανθρώπου. Όχι επειδή μετεβλήθη εκείνο το οποίο ήτο (διότι είναι αμετάβλητον), αλλ’ επειδή προσέλαβεν εκείνο το οποίο δεν ήτο (διότι αγαπούσε τον άνθρωπον), δια να γίνει χωρητός ο αχώρητος και να έλθη εις επικοινωνίαν μαζί μας με την σάρκα, σαν μέσα από κάποιο παραπέτασμα, επειδή δεν ημπορούσε η ανθρώπινη φύσις, η οποία υπέκειτο εις δημιουργίαν και φθοράν, να αντέξει την θεότητά του.

Η γιορτή των Θεοφανείων αποτελεί και την απαρχή τον χριστιανικού βαπτίσματος και τον αγιασμού του κόσμου. Στον Ιορδάνη ο Χριστός αγίασε τα ύδατα ώστε να γίνουν «αγιασμού δώρον, αμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων αλεξιτήριον, δαίμοσιν ολέθριον, ταις εναντίαις δυνάμεσιν απρόσιτον»

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ 

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟ

Είναι γνωστό πως ο Χριστός δεν είχε ανάγκη βαπτίσματος, αφού το βάπτισμα του Ιωάννου οδηγούσε τους ανθρώπους στην συναίσθηση των αμαρτιών τους. Ο Χριστός, γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, δεν βαπτίστηκε επειδή είχε ανάγκη κάθαρσης, «αλλά την εμήν οικειούμενος κάθαρσιν». Ο Χριστός βαπτίστηκε για να συντρίψει τις κεφαλές των δρακόντων στο νερό, επειδή υπήρχε η αντίληψη ότι οι δαίμονες κατοικούν μέσα στο νερό. Γι’ αυτό και παρατηρούμε στην εικόνα της βάπτισης τέρατα μέσα στο νερό που έχουν στραμμένα τα νώτα τους στον Χριστό λόγω του πυρός της θεότητας. Ο Χριστός βαπτίστηκε για να πλύνει την αμαρτία και να θάψει ολόκληρο τον παλαιό Αδάμ μέσα στο νερό.
Πολλές εικόνες της βαπτίσεως σε συνδυασμό και με την υμνογραφία της εορτής παρουσιάζουν τον Χριστό τελείως γυμνό, υποδηλώνοντας έτσι πόσο ο Χριστός ταπείνωσε τον εαυτό του για χάρη των ανθρώπων. Γυμνώθηκε εκείνος για να ντύσει τον άνθρωπο με ένδυμα αφθαρσίας.
Ένα άλλο κύριο πρόσωπο που έλαβε μέρος στην βάπτιση είναι ο βαπτιστής Ιωάννης. Αξιώθηκε από τον θεό να ακούσει την φωνή του Πατρός, να δει τον Λόγο του Θεού και το Πνεύμα του Θεού. Το «καί ιδού ανεώχθησαν αυτώ οι ουρανοί» του ευαγγελιστή Ματθαίου και το «είδε σχιζομένους τους ουρανούς» του ευαγγελιστή Μάρκου δηλώνουν την υπεροχή του άκτιστου έναντι του κτιστού, αλλά και την αποκατάσταση «άνοιγμα» της σχέσης Θεού και ανθρώπων μετά το “κλείσιμο” από την αμαρτία. 
Η γιορτή αυτή των Θεοφανείων είναι από τις αρχαιότερες  της Εκκλησίας μας και άρχισε το 2ο  μετά Χριστόν αιώνα. Αναφέρεται στη φανέρωση της Αγίας Τριάδας κατά τη βάπτιση του  Κυρίου μας Ιησού Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό. Το γεγονός της βάπτισης αυτής είναι γνωστή, ιδιαίτερα από το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, στο γ' κεφάλαιο, στους στίχους 13-17. Ο Πρόδρομος Ιωάννης, μετά από θεία διαταγή, άφησε την ερημική ζωή και ήλθε στον Ιορδάνη ποταμό. Εκεί κήρυττε, εξομολογούσε και βάπτιζε. Ενώ έκανε ο Ιωάννης το έργο αυτό, μια μέρα ήλθε σ' αυτόν ο Ιησούς. Το Πνεύμα το Άγιο πληροφόρησε το γιο της Ελισάβετ ποιος ήταν. Ο Ιησούς ζητάει να βαπτισθεί. Έκπληκτοι οι παρευρισκόμενοι βλέπουν τον αυστηροπρόσωπο και επιβλητικό ασκητή και διδάσκαλο να υποχωρεί με ανέκφραστη ευλάβεια και ταπείνωση μπροστά στον Άγνωστο. Στην αρχή αρνείται να Τον βαπτίσει και Του λέει ότι αυτός (ο Ιωάννης) έχει ανάγκη να βαπτισθεί από Εκείνον. Ο Ιησούς τον πείθει να Τον βαπτίσει, διότι έτσι έπρεπε. Και τότε, στα νερά του Ιορδάνη διαδραματίζεται σκηνή μεγαλειώδης και μοναδική. Με μορφή περιστεριού το Πνεύμα το Άγιο έρχεται και κάθεται πάνω στον βαπτιζόμενο Ιησού. Και συγχρόνως, φωνή από τον ουρανό, του Πατέρα Θεού, ακούγεται να λέει: "Ούτος εστίν ο Υιός μου ό αγαπητός, εν ώ ευδόκησα". Έτσι, μ' αυτόν τον τρόπο στη Βάπτιση του Ιησού φανερώθηκε ο Θεός ο τρισυπόστατος, η Τριάδα η Αγία, και γι' αυτό η Εκκλησία μας ονόμασε τη γιορτή αυτή Θεοφάνεια.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ:

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΙΣ 20 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ,

ΘΑ ΤΕΛΕΣΤΕΙ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ,

ΠΟΡΟΥ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ,

Η ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ, 

ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ,

ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΧΑΡΑ.

Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ

ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΟΡΟΥ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ

Η ζεστή συμμετοχή του κόσμου έδωσε μεγάλη χαρά και πνοή στο λιμάνι του Πόρου της Κεφαλλονιάς. Συμμετείχαν όλοι από το πρωί στην Θεία Λειτουργία μέχρι το λιμάνι όπου τελέστηκε ο καθαγιασμός των υδάτων από τον εφημέριο του Ιερού Ναού Μεταμορφώσεως Πόρου, Αρχιμανδρίτη Π. Νεκτάριο Καβίδα.