Κι όμως οι άνθρωποι ζουν απερίσκεπτα. Και πριν τον ακούσουν και αφού ακούσουν το λόγο.
Κι αυτό φαίνεται, όχι μόνο απ’ αυτά, που λένε, αλλά κι απ’ αυτά, που πράττουν.
Γιατί μιλούν και ενεργούν ως υπνοβάτες.
Μ’ όσους κι αν έχω συζητήσει, συνεχίζει ο Ηράκλειτος, κανείς τους δεν μιλάει και δεν καταλαβαίνει αυτή τη γλώσσα.
Γι’ αυτό τα λόγια τους και τα έργα τους δεν έχουν κανένα νόημα.
Όπως τα παιχνίδια των μικρών παιδιών
Και η αιτία, που τα μάτια τους και τ’ αυτιά τους δεν βλέπουν και δεν ακούνε τη γλώσσα της πραγματικότητας είναι το γεγονός ότι οι ψυχές τους είναι βάρβαρες.
Και φταίει σ’ αυτό το γεγονός ότι κατέχονται απ’ την ιερή αρρώστια της αλαζονείας.
Όλοι τους πιστεύουν πως είναι πολύξεροι. Και αποφαίνονται από καθέδρας για όλους και για όλα. Ακόμη και για τα πιο σπουδαία και σημαντικά.
Και δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν ότι την αλήθεια την ξέρει μόνο ο Θεός.
Ο Θεός όμως, εκτός απ’ το φυσικό και τον ενδιάθετο λόγο, που μας έδωσε, ήρθε, όπως πιστεύουμε εμείς οι χριστιανοί, να μας μιλήσει κι ο ίδιος.
Αλλά και πάλι τα αποτελέσματα ήταν παρόμοια.
Γεγονός, που προκαλούσε και μεταξύ των μαθητών του την ίδια απορία, που είχε και ο Ηράκλειτος.
Την απάντηση, στον προβληματισμό τους αυτό, ήρθε να δώσει ο Χριστός με την παραβολή του σποριά, που σπέρνει το χωράφι του:
Το πρόβλημα, λέει ο Χριστός, βρίσκεται στην ανθρώπινη καρδιά:
Κάποιες καρδιές, για παράδειγμα, είναι σαν το δρόμο.
Στο δρόμο, όσος σπόρος κι αν πέσει, δεν μπορεί να φυτρώσει. Γιατί ο δρόμος είναι χιλιοπατημένος απ’ τα ζώα και τους ανθρώπους..
Όπως είναι και ο άνθρωπος-ιδεοδρόμιο, που είναι μπερδεμένος μέσα σε λαβύρινθους και κυκεώνες διαβασμάτων και πληροφοριών και απειράριθμων πλύσεων εγκεφάλου.
Έτσι ώστε, ενώ δεν έκαμε ούτε καν τα πρώτα του πνευματικά μπουσουλίσματα, να βγάζει τη γλώσσα του στο εξωτερικό και το εσωτερικό (ψυχή) άπειρο σύμπαν.
Και, προπάντων, να απορρίπτει τη σκέψη και την εκδοχή ότι όλο αυτό το απέραντο μυστήριο θα μπορούσε να είχε κάποιο δημιουργό…
Κάποιες όμως άλλες καρδιές είναι σαν την πέτρα.
Που μπορεί να έχουν πάνω τους λίγο χώμα. Ώστε να μπορεί να φυτρώσει ο σπόρος, αλλά όχι και να μεγαλώσει και να καρποφορήσει.
Όπως, ακριβώς, και κάποιοι άνθρωποι που, κάποιες στιγμές, φαίνονται ενθουσιώδεις, επειδή, τάχα, διακατέχονται από φλογερή και ακλόνητη πίστη. Αλλά, που, όταν όμως έρθουν οι δυσκολίες και τα προβλήματα η πίστη τους καταρρέει σε σωρούς ερειπίων.
Και υπάρχουν και κάποιες άλλες καρδιές, που, ενώ διαθέτουν γόνιμο έδαφος, είναι, εν τούτοις, μολυσμένες, με το σπόρο διάφορων αγκαθιών.
Των παθών, δηλαδή, που φωλιάζουν μέσα τους.
Όπου το σιτάρι φυτρώνει και μεγαλώνει. Αλλά μαζί του φυτρώνουν και μεγαλώνουν και τ’ αγκάθια. Και σαν ισχυρότερα, που συνήθως είναι, πνίγουν το σιτάρι.
Ο, τι, δηλαδή, συμβαίνει και με τους ανθρώπους, που διαθέτουν πολλές ικανότητες, αλλά και ισχυρά πάθη.
Οι οποίοι, ενώ θα μπορούσαν να κάμουν πολλά και σπουδαία πράγματα, ο δυναμισμός τους ξοδεύεται στη φλυαρία και τη δουλεία των παθών. Κι έτσι η καρποφορία τους είναι ελάχιστη ή και μηδαμινή.
Όλες αυτές οι καρδιές, που δεν μπορούν να καρποφορήσουν, είναι φτωχές και πεινασμένες. Βολοδέρνουν μέσα σε ένα φαύλο κύκλο σισύφειας ματαιοπονίας.
Όπου, όποιον δρόμο κι αν πάρουν κουτουλάνε σε αλλεπάλληλα και ανυπέρβλητα αδιέξοδα. Και φτάνουν στο σημείο να βλέπουν και το Λόγο του Θεού γεμάτο λάθη και αντιφάσεις, μύθους και παραμύθια…
Με αποτέλεσμα να προσπαθούν να χορτάσουν με τα ξυλοκέρατα των οποιωνδήποτε ιδεολογημάτων και υλικών παρασκευασμάτων.
Τα οποία, όχι μόνο δεν τους χορταίνουν, αλλά περισσότερο μεγαλώνουν το κενό και την πείνα τους.
Και το χειρότερο είναι πως τα ανούσια ή και δηλητηριασμένα αυτά ιδιοσκευάσματα θέλουν να τα σερβίρουν και σ’ άλλους…
Υπάρχουν όμως και οι καρδιές, που δεν είναι περιτριγυρισμένες απ’ τ’ αγκάθια ή τις πέτρες ή που δεν ανεμοδέρνονται απ’ τους τυφώνες και τους κυκλώνες της πολυμάθειας και της κουφότητας.
Που βλέπουν μέσα τους και έξω τους το απέραντο μυστήριο, που τις περιτριγυρίζει και πλημμυρίζουν από θαυμασμό για απειράριθμα κοσμήματα του κόσμου και το δημιουργό τους. Και αρχίζουν κουβεντολόι μαζί τους.
Ένα γλυκό κουβεντολόι, που δεν θέλουν ποτέ να τελειώσει. Και που εύχονται και προσεύχονται να κρατήσει ως την αιωνιότητα.
Κι ας έχει, εκτός από τις ομορφιές της, η ζωή, περιπέτειες και τρικυμίες. Γιατί, ξέρουν, όπως λέει ο Αρχίλοχος, ποιος είναι ο ρυθμός της ζωής.
Ή, όπως λέει ο Ηράκλειτος, ο ίδιος δρόμος, που πηγαίνει προς τα πάνω πηγαίνει και προς τα κάτω.
Και οπλισμένοι με υπομονή και επιμονή παίρνουν το σταυρό της οδύσσειάς τους. Για να φτάσουν ο καθένας στη δική του Ιθάκη…
Και βέβαια φορτωμένοι και κάποιοι βαρυφορτωμένοι απ’ την καλή ή και άφθονη καρποφορία τους…
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/10/blog-post_5392.html#ixzz29L1PVUB3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου