Λέγει ὁ σοφός Σολομών ὅτι ὁ Χριστός "εὐρίσκεται
τοῖς μή πειράζουσιν Αὐτόν". Οἱ "πειράζοντες" τόν
Θεό εἶναι ὅσοι ἀμφιβάλλουν, διστάζουν ἥ καί, χει-
ρότερα ἀκόμη, ἀνθίστανται στήν παντοδυναμία Του
καί πανσοφία Του. Δέν πρέπει ἡ ψυχή μας ν' ἀντιστέκεται
καί νά λέει, "γιατί τό ἔκανε ἔτσι αὐτό ὁ Θεός, γιατί τό
ἄλλο ἀλλιῶς, δέν μποροῦσε νά κάνει διαφορετικά;".
Ὅλ' αὐτά δείχνουν μία ἐσωτερική μικροψυχία καί
ἀντίδραση. Δείχνουν τή μεγάλη ἰδέα πού ἔχομε
γιά τόν ἑαυτό μας, τήν ὑπερηφάνειά μας καί τό μεγά-
λο ἐγωισμό μας. Αὐτά τά "γιατί" πολύ βασανίζουν τόν
ἅνθρωπο, δημιουργοῦν αυτά πού λέει ὁ κόσμος
"κόμπλεξ", παραδείγματος χάριν, "γιατί νά εἶμαι πολύ
ψηλός;" ἤ - καί τό ἀντίθετο - "πολύ κοντός;".
Aὐτό δέν φεύγει ἀπό μέσα. Καί προσεύχεται κανείς
καί κάνει αγρυπνείες, ἀλλά γίνεται τό ἀντίθετο. Καί
ὑποφέρει κι ἀγανακτεῖ χωρίς ἀποτέλεσμα. Ἐνῶ μέ τόν
Χριστό, μέ τήν χάρι, φεύγουν ὅλα. Ὑπάρχει αὐτό τό
"κάτι"στό βάθος, δηλαδή τό "γιατί", ἀλλ' ἡ χάρις
τοῦ Θεοῦ ἐπισκιάζει τόν ἄνθρωπο κι ἐνῶ ἡ ρίζα εἶναι
τό κόμπλεξ, ἐκεῖ πάνω φυτρώνει τριανταφυλλιά μέ
ὡραῖα τριαντάφυλλα κι ὅσο ποτίζεται μέ τήν πίστη,
μέ τήν ἀγάπη μέ τήν ὑπομονή, μέ τήν ταπείνωση,
τόσο παύει νά ἔχει δύναμη τό κακό παύει νά ὑπάρχει.
Δηλαδή δέν ἐξαφανιζεται, ἀλλά μαραίνεται.
Ὅσο δέν ποτίζεται ἡ τριανταφυλλιά, τόσο μαραίνεται,
ξηραίνεται, χάνεται κι ἀμέσως ξεπετάγεται τό ἀγκάθι.
Δέν εἶναι, ὅμως, μόνο ἡ ἀντίδραση καί τά "γιατί", πού
δείχνουν ὅτι ἐκπειραζομαι τόν Θεό. Ἐκπειράζομε τόν
Θεό, ὅταν ζητοῦμε κάτι ἀπό Ἐκεῖνον, ἀλλά ἡ ζωή μας
εἶναι μακράν τοῦ Θεοῦ. Τόν ἐκπειράζομαι, ὅταν
ζητοῦμαι κάτι, ἀλλά ἡ ζωή μας δέν εἶναι σύμφωνα
μέ τό θέλημά Του ~ πράγματα, δηλαδή ἐνάντια
στόν Θεό. Ἄγχος, ἀγωνία, ἀπό τό ἕνα μέρος, κι ἀπ'
τό ἄλλο παρακαλοῦμαι.
πηγη:ΛΟΓΟΙ ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ~ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου