Πριν
απ’ όλα σαν άνθρωπος, που συμμετέχει, όπως όλοι, στα κοινά αγαθά.
Χαίρει όμως και γιατί οι δωρεές δόθηκαν σ’ Αυτή και πριν και αφθονώτερα
από τους άλλους, κι’ ακόμη περισσότερο, γιατί Αυτή είναι η αιτία που οι
δωρεές αυτές δόθηκαν σ’ όλους. Ο πέμπτος όμως και μεγαλύτερος λόγος για
τον οποίο χαίρει η Παρθένος είναι ότι όχι απλώς δια μέσου αυτής ο Θεός,
αλλά και αυτή η ίδια, χάρις σ’ εκείνα που γνώρισε και προείδε, έφερε την
ανάσταση στους ανθρώπους.
Γιατί
η Παρθένος δεν είναι όπως η γη που συνετέλεσε μεν, αλλά δεν έκαμε όμως η
ίδια τίποτα στη δημιουργία του ανθρώπου, που χρησιμοποιήθηκε σαν απλή
ύλη από τον Δημιουργό και απλώς “έγινε” χωρίς να “πράξη” τίποτε. Η
Παρθένος πραγματοποίησε η ίδια μέσα της και πρόσφερε στο Θεό όλα εκείνα
που προσείλκυσαν τον Τεχνίτη στη γη, που παρακίνησαν το δημιουργικό
χέρι. Και ποιά είναι αυτά; Βίος πανάμωμος, ζωή πάναγνη, άρνηση κάθε
κακίας, άσκηση όλων των αρετών, ψυχή από το φως καθαρώτερη, σώμα εντελώς
πνευματικό, λαμπρότερο από τον ήλιο, από τον ουρανό καθαρώτερο, απο
τους χερουβικούς θρόνους ιερώτερο. Φτερούγισμα νου, που δεν δειλιάζει
μπρός σε κανένα ύψος, που ξεπερνά ακόμη και τα φτερά των Αγγέλων. Θείος
έρως, που απορρόφησε και αφομοίωσε κάθε άλλη επιθυμία της ψυχής. Κτήμα
του Θεού, ένωση με το Θεό που δεν χωράει σε καμία ανθρώπινη σκέψη. Έτσι,
έχοντας στολίσει με τέτοιο κάλλος και το σώμα και την ψυχή Της,
κατορθώνει να ελκύσει πάνω της το βλέμμα του Θεού.
Ανέδειξε,
χάρις στη δική Της ωραιότητα, ωραία την κοινή ανθρώπινη φύση. Και
κατέκτησε τον απαθή. Και έγινε άνθρωπος εξαιτίας της Παρθένου Εκείνος
που εξαιτίας της αμαρτίας ήταν στους ανθρώπους μισητός. Και το
“μεσότοιχον της έχθρας” και ο “φραγμός” δεν είχαν για τη Παρθένο καμμιά
ισχύ, αλλά κάθε τι που χώριζε το ανθρώπινο γένος από το Θεό σε ότι αφορά
την ίδια είχε καταργηθεί.
Έτσι
και πριν από την κοινή καταλλαγή είχε συναφθή ανάμεσα στο Θεό και την
Παρθένον μόνη ειρήνη. Ακόμη περισσότερο, δεν χρειάσθηκε ποτέ να
προσφέρει εκείνη σπονδές ειρήνης και συμφιλιώσεως, μια και στεκόταν από
την αρχή στη κορυφή του χορού των φίλων. Όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν για
τους άλλους. Και υπήρξε πριν απο τον Παράκλητο, “παράκλητος υπέρ υμών
προς τον Θεόν”, για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Παύλου,
υψώνοντας προς Αυτόν για χάρη των ανθρώπων όχι τα χέρια της, αλλά, αντί
για άλλη ικεσία, την ίδια τη ζωή Της. Κι έφθασε η αρετή μιας ψυχής να
σταματήσει την κακία των ανθρώπων όλων των αιώνων. Όπως η κιβωτός που
έσωσε τον άνθρωπο κατά το κοινό ναυάγιο της οικουμένης δεν έλαβε η ίδια
μέρος στις συμφορές και διέσωσε στο γένος τη δυνατότητα να συνεχισθή, το
ίδιο συνέβηκε και με την Παρθένο. Διατήρησε πάντοτε τη σκέψη Της τόσο
άθικτη και ιερή, σαν να μην είχε αποτολμηθή ποτέ στη γη καμία αμαρτία,
σαν να ήταν όλοι συνεπείς σ’ αυτά που έπρεπε, σαν να έμενα όλοι ακόμα
στην εστία του Θεού. Ούτε καν αισθάνθηκε, πράγματι, την κακία που
ξεχύθηκα σ’ όλη την γη.
Και
ο κατακλυσμός της αμαρτίας που ξαπλώθηκε παντού κι έκλεισε τον ουρανό
και άνοιξε τον Άδη και έβαλε σε πόλεμο τους ανθρώπους με τον Θεό κι
έδιωξε από την γη τον Αγαθό, φέρνοντας στη θέση του τον Πονηρό, δεν
κατάφερε ούτε στο παραμικρό να θίξει την μακαρία Παρθένο. Αλλά ενώ
κυριάρχησε σε όλη την οικουμένη και έσεισε και συντάραξε και γκρέμισε τα
πάντα, νικήθηκε από ένα μόνο λογισμό, από μία ψυχή. Και δεν νικήθηκε
από την Παρθένο μόνο, αλλά χάρις σ’ αυτήν υποχώρησε η αμαρτία κι από ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
Αυτή
ήταν η συμβολή της Παρθένου στο έργο της σωτηρίας, πριν φθάση η ημέρα
εκείνη, κατά την οποία έπρεπε ο Θεός, σύμφωνα με το προαιώνιο σχέδιο
Του, να κλίνη τους ουρανούς και να κατέβη στη γη: από τη στιγμή που
γεννήθηκε οικοδομούσε κατάλυμα για εκείνον, που μπορούσε να σώσει τον
άνθρωπο, αγωνιζόταν να καταστήσει ωραία την κατοικία του Θεού, τον εαυτό
Της, τέτοια που να μπορεί να είναι άξια γι’ Αυτόν. Έτσι τίποτα δεν
βρήκε να κατηγορήσει στα ανάκτορα ο βασιλιάς. Κι ακόμη περισσότερο, δεν
του πρόσφερε η Παρθένος μόνο βασιλική κατοικία άξια του μεγαλείου του,
αλλά του ετοίμασε από τον εαυτό της και τη βασιλική πορφύρα και τη ζώνη
και, όπως λέγει ο Δαβίδ, την “ευπρέπεια”, τη ¨δύναμη” και την ίδια τη
“βασιλεία”. Όπως μια λαμπρή πολιτεία, που ξεπερνά όλες τις άλλες στο
μέγεθος και την ωραιότητα, στο υψηλό ηθικό φρόνημα και στο πλήθος των
κατοίκων και στον πλούτο και σε κάθε είδους δύναμη, δεν περιορίζεται
μόνο στο να δεξιωθή και να φιλοξενήσει απλώς το βασιλιά, αλλά γίνεται το
κράτος του και αποτελεί την εξουσία του και την τιμή του και τη δύναμη
και τον οπλισμό του.
Έτσι,
και η Παρθένος, με τοπ να δεχθεί μέσα της το Θεό, με το να του δώσει τη
σάρκα της, έκαμε να παρουσιασθεί ο Θεός μέσα στον κόσμο και να γίνει
στους μεν εχθρούς συμφορά ακαταμάχητη, στους δε φίλους σωτηρία και πηγή
όλων των αγαθών. Μ’ αυτόν τον τρόπο ωφέλησε το ανθρώπινο γένος πριν
ακόμη έρθει ο καίρος της σωτηρίας. Αλλά κι όταν ήρθε ο καιρός και
παρουσιάσθηκε ο ουράνιος αγγελιοφόρος, πάλι έλαβε ενεργητικό μέρος στη
σωτηρία με το γεγονός ότι πίστεψε σε ότι της είπε και δέχθηκε να
αναλάβει τη διακονία που της ζήτησε ο Θεός. Γιατί ήταν κ αυτά απαραίτητα
και χρειάζονταν οπωσδήποτε για τη σωτηρία μας. Αν η Παρθένος δεν
τηρούσε αυτή τη στάση, καμιά πια ελπίδα δεν θα απόμενε στους ανθρώπους.
Δεν ήταν βέβαια δυνατό, όπως είπα πιο πάνω, να προσβλέψει ο Θεός με
ευμένεια προς το ανθρώπινο γένος και να θελήσει να κατέβει στη γή, αν
δεν είχε προπαρασκευασθεί η Παρθένος, αν δεν υπήρχε δηλαδή εκείνος που
θα τον υποδεχόταν, και θα μπορούσε να διακονήσει στη σωτηρία. Κι ούτε
πάλι ήταν δυνατό να πραγματοποιηθεί το θέλημα του Θεού για τη σωτηρία
μας, αν δεν πίστευε σε αυτό η Παρθένος και δεν δεχόταν να διακονήσει.
Αυτό γίνεται φανερό από το ότι ο μεν Γαβριήλ με το “χαίρε” που είπε στην
Παρθένο και με το γεγονός ότι την ονόμασε “κεχαριτωμένη” τελείωσε την
αποστολή του, φανέρωσε ολόκληρο το μυστήριο.
Όση
όμως ώρα η Παρθένος ζητούσε να μάθει τον τρόπο, με τον οποίο θα γινόταν
η κύηση, ο Θεό δεν κατερχόταν. Ενώ τη στιγμή που πείσθηκε κι αποδέχτηκε
την πρόσκληση, ολόκληρο το έργο με μιας πραγματοποιήθηκε: Ο Θεός πήρε
επάνω Του σαν ενδυμασία τον άνθρωπο κι έγινε μητέρα του Κτιστού η
Παρθένος.
Αλλά
το ακόμη πιο θαυμαστό είναι το εξής: ο Θεός ουτε προειδοποίησε τον Αδάμ
ούτε τον έπεισε να του δώσει την πλευρά, από την οποία έπρεπε να
δημιουργηθεί η Εύα. Τον εκοίμισε κι έτσι, έχοντας του αφαιρέσει τις
αισθήσεις, του απέσπασε το μέλος. Ενώ για να προχωρήσει στη δημιουργία
του Νέου Αδάμ εδίδαξε προηγουμένως την Παρθένο και περίμενε την πίστη
και την παραδοχή της.
Για
τη δημιουργία του Αδάμ πάλι συσκέπτεται με τον μονογενή Υιό λέγοντας:
“ποιήσωμεν άνθρωπον”. Όταν όμως χρειάσθηκε να “εισαγάγη τον πρωτότοκον”-
αυτόν τον “θαυμαστόν Σύμβουλον”- εις την οικουμένην”, όπως λέγει ο
Παύλος , και να πλάσει τον δεύτερο Αδάμ, παίρνει στην απόφαση του αυτή
συνεργάτη την Παρθένο. Έτσι τη μεγάλη εκείνη “βουλή” του Θεού, για την
οποία ομιλεί ο Ησαΐας, την ανήγγειλε ο Θεός και την επεκύρωσε η
Παρθένος. Και με αυτόν τον τρόπο η σάρκωση του Λόγου ήταν έργο όχι μόνο
του Πάτρος, που “ευδόκησε”, και της Δυνάμεως του, που “επεσκίασε”, και
του Πνεύματος, που “επεδήμησε”, αλλά και της θελήσεως και της πίστεως
της Παρθένου. Γιατί, όπως χωρίς εκείνους δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει και
να προσφερθεί στους ανθρώπους η απόφαση για τη σάρκωση του Λόγου, έτσι
χωρίς την προσφορά της θελήσεως και της πίστεως της Πανάγνου ήταν
αδύνατη η πραγματοποίηση της θείας βουλής.
http://www.egolpion.com
