1. «Εκείνος πάλι που κάνει την προσευχή με οκνηρία… αυτός ανεπιφύλακτα ονομάζεται από τον Απόστολο «αργός», τεμπέλης και κρίνεται ανάξιος και για το ψωμί του ακόμα. Γιατί έχει πει: «Ο αργός ούτε και να τρώει» (Β΄ Θεσσ. 3,10). Κι αλλού: «Τους αργούς και ο Θεός τους μισεί», και «ο αργός ούτε πιστός μπορεί να είναι». Επίσης και στην Π.Δ. λέει: «πολλή κακία δίδαξε η αργία» (Σοφ. Σειράχ. 33,28).
Πρέπει λοιπόν ο καθένας, οποιοδήποτε κατά Θεόν έργο κάνει, να παράγει καρπούς, και να δείχνει ζήλο έστω και σε ένα καλό έργο, για να μην παρουσιάζεται τελείως άκαρπος, και καταστεί έτσι και τελείως αμέτοχος των αιώνιων αγαθών».
(Αγ. Συμεών του Μεταφραστή, απ’ τον Β΄ Λόγο του «Περί προσευχής»)
2. «Είναι μεγάλο όπλο η προσευχή, όταν γίνεται με την κατάλληλη διάθεση.
Και για να μάθεις τη δύναμή της, πρόσεχε εδώ: Η συνεχής προσευχή κατανίκησε την αδιαντροπιά και την αδικία και την ωμότητα και την θρασύτητα.
Γιατί λέει, «ακούστε τι λέγει ο κριτής της αδικίας»(Λουκά 18, 6).
Επίσης και την απροθυμία νίκησε. Κι αυτό που δεν πέτυχε η φιλία, αυτό το κατόρθωσε η συνεχής αίτηση. «Κι αν δεν του δώσει λόγω του ότι είναι φίλος του, οπωσδήποτε όμως εξαιτίας της αναίδειάς του θα σηκωθεί και θα του δώσει εκείνα που του χρειάζονται» (Λουκά ΙΙ, 88).
Και μια ανάξια πάλι, η συνεχής επιμονή την έκανε άξια: «Δεν είναι σωστό», λέει, «να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών του και να το δώσει στα σκυλιά. Κι εκείνη είπε: Ναι, Κύριε, όμως και τα σκυλιά τρώνε απ’ τα ψίχουλα που πέφτουν απ’ το τραπέζι των κυρίων τους» (Ματθ. 15, 26-27).
Ας είμαστε λοιπόν προσεκτικοί κατά την προσευχή. Είναι μεγάλο όπλο, όταν γίνεται με προθυμία, χωρίς κενοδοξία, όταν γίνεται με ειλικρίνεια ψυχής.
Αυτή κατατρόπωσε εχθρούς, αυτή έθνος ολόκληρο κι ανάξιο ευεργέτησε. «Άκουσα», λέει, «τον στεναγμό τους και κατέβηκα να τους ελευθερώσω» (Εξ, 3, 8).
Αυτή είναι φάρμακο σωτήριο, αυτή εμποδίζει τ’ αμαρτήματα και θεραπεύει τα πλημμελήματα.
Μ’ αυτήν και η χήρα η εγκαταλειμμένη απηύθυνε επίμονα το αίτημά της.
Εάν λοιπόν προσευχόμαστε με ταπεινοφροσύνη, εάν χτυπούμε το στήθος όπως ο τελώνης, εάν λέμε εκείνα τα λόγια που είπε κι εκείνος, εάν λέμε, «συγχώρησέ με τον αμαρτωλό» (Λουκά 18, 13), όλα θα τα πετύχουμε.
Γιατί, κι αν δεν είμαστε τελώνες, όμως έχουμε άλλα αμαρτήματα, όχι λιγότερα από εκείνον. Μη μου πεις λοιπόν, ότι είναι μικρό το σφάλμα σου. Γιατί έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Όπως ακριβώς δηλαδή φονιάς ονομάζεται όμοια κι αυτός που σκότωσε παιδί κι εκείνος πού σκότωσε άνδρα, έτσι πλεονέκτης ονομάζεται κι αυτός που αρπάζει πολλά κι εκείνος πού αρπάζει λίγα.
Έχουμε ανάγκη πολλής μετάνοιας, αγαπητοί, πολλής προσευχής, πολλής καρτερίας, πολλής προσοχής, για να μπορέσουμε να κερδίσουμε τα αγαθά που μας έχει υποσχεθεί.
Ας πούμε λοιπόν κι εμείς: «Συγχώρησέ με τον αμαρτωλό».Ή καλύτερα ας μην το λέμε μόνο, αλλά κι έτσι να σκεπτόμαστε. Κι αν κάποιος άλλος μας κατηγορήσει ας μην οργιστούμε. Άκουσε εκείνος, ότι «δεν είμαι όπως αυτός ο τελώνης» και δεν οργίστηκε, αλλά λυπήθηκε. Δέχτηκε την υπεροχή και απέβαλε το όνειδος. Είπε εκείνος το τραύμα, ανεζήτησε αυτός το φάρμακο. Ας λέμε λοιπόν; «Συγχώρησέ με τον αμαρτωλό».
(Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου, απ’ την ΚΖ΄ Ομιλία του «Εις την προς Εβραίους»)
3. «Εκείνος που σκέπτεται και συναισθάνεται με την καρδιά του ότι, κατά την ώρα της προσευχής στέκεται μπροστά στον Θεό, αυτός γίνεται στύλος ακίνητος, και με κανένα δαίμονα απ’ όλους αυτούς που προαναφέρθηκαν δεν εμπαίζεται.
Ο πραγματικά υποτακτικός, πολλές φορές μόλις σταθεί για προσευχή, γίνεται όλος φωτεινός και πλημμυρίζει από αγαλλίαση. Γιατί ο αγωνιστής της αρετής είναι παρασκευασμένος και φλογισμένος από πριν με την ανόθευτη διακονία και υπακοή».
(Αγ. Ιω. της Κλίμακας, απ’ τον ΙΗ΄ Λόγο του «Περί ύπνου και προσευχής»)
4. «Η προετοιμασία του φαγητού δοκιμάζει τους γαστρίμαργους, ενώ η εργασία της προσευχής δοκιμάζει τους φιλόθεους. Ο πρώτος βλέποντας το τραπέζι σκιρτά από χαρά, ενώ ο δεύτερος σκυθρωπάζει».
(Αγ. Ιω. της Κλίμακας, απ’ τον ΙΘ΄ Λόγο του «Περί αγρυπνίας»)
πηγη:http://fdathanasiou.wordpress.com/
